Historia sosu sojowego

Zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, ludzie od wieków szukali coraz lepszych sposobów na przechowywanie żywności. W ten sposób odkryto, że zastosowanie soli nie tylko pozwala zachować świeżość jedzenia, ale także poprawia jego smak.

W starożytnych Chinach zakonserwowaną żywność i przyprawy nazywano „jiang” - możliwe, że był to poprzednik znanego nam dzisiaj sosu sojowego. Różne rodzaje „jiang” wytwarzano z mięsa, owoców morza, warzyw i ziaren zbóż. Spośród tych składników, ziarna zbóż były najłatwiej dostępne i najprostsze w obróbce, dlatego „jiang” z soi i pszenicy zyskiwało na popularności. Przepis na „jiang” z ziaren przewędrował z Chin do Japonii oraz pobliskich krajów. Mówi się, że dzisiejszy sos sojowy pochodzi właśnie od tej potrawy.

Odkąd „jiang” pojawiło się w Japonii, sposób jego wytwarzania znacząco się zmienił. To właśnie tutaj w połowie XVII wieku opracowano proces naturalnego warzenia sosu sojowego, a sam sos sojowy zaczął się upowszechniać na terenie całego kraju.